System reklamy Test

życiorys Rogera Watersa - Wersja do druku +- rockm.serialowo.com | forum muzyczne (http://rockm.serialowo.com) +-- Dział: ROCK MUSIC (/forumdisplay.php?fid=3) +--- Dział: PINK FLOYD (/forumdisplay.php?fid=94) +---- Dział: Zespół (/forumdisplay.php?fid=95) +---- Wątek: życiorys Rogera Watersa (/showthread.php?tid=434)

życiorys Rogera Watersa - Nel - 01-10-2008 02:46 PM George Roger Waters Gra na gitarze basowej i akustycznej, śpiewa, komponuje a także pisze teksty. Ur. 6 września 1943 roku w Great Bookham, w hrabstwie Surrey. Dorastał w Cambridge Jego ojciec zginął w 1944 roku w bitwie pod Anzio. To wydarzenie wywarło ogromny wpływ na twórczość Watersa, w szczególności w utworze (moim ulubionym ) When The Tigers Broke Free, pierwotnie znajdującym się w filmowej wersji The Wall. Jednak postać nadopiekuñczej, zaborczej matki, również wykreowana na potrzeby tego obrazu, nie miała według słów autora w zasadzie nic wspólnego z Mary Waters, nauczycielką i lewicową aktywistką. W Cambridge Waters chodził do szkoły wraz z Sydem Barrettem, podczas gdy David Gilmour uczył się zaraz po drugiej stronie drogi. Nicka Masona oraz Ricka Wrighta poznał natomiast podczas swych studiów architektonicznych na londyñskiej politechnice. W 1965 wraz z Sydem Barrettem, oraz Nickiem Masonem i Rickiem Wrightem, założył zespół Pink Floyd. Mimo że to Barrett początkowo był najbardziej twórczą siłą zespołu, na debiutanckim krążku grupy, The Piper AT the Gates of Dawn znalazła się także jedna kompozycja autorstwa Watersa: Take Up Thy Stethoscope and Walk. Album odniósł znaczący sukces, i bardzo wywindował pozycję zespołu. Gdy pogarszające się zdrowie psychiczne dotychczasowego lidera zaczęło prowadzić do skrajnie nieprzewidywalnych zachowañ, uniemożliwiając mu dalszą pracę, Waters próbował wymusić na nim poddanie się terapii psychiatrycznej. Gdy okazało się to bezskuteczne, do Pink Floyd dołączył David Gilmour, by ostatecznie zastąpić Barretta pod koniec 1967 roku, a rolę wokalisty i lidera przejął Waters. W 1970 Waters współpracował z brytyjskim kompozytorem Ronem Geesinem przy ścieżce dźwiękowej do filmu The Body. Składała się ona głównie z utworów instrumentalnych, przeplatanych piosenkami autorstwa Watersa. W zespole natomiast stał się głównym autorem tekstów, wywierając coraz większy wpływ na jego działalność: to właśnie jego pomysły stawały się bodźcem i motywem przewodnim dla tworzonych przez Pink Floyd albumów, na użytek których napisał wszystkie teksty i część muzyki. Później Waters stał się też głównym kompozytorem grupy, w większości samodzielnie tworząc muzykę na płyty Animals i The Wall. Mimo że zazwyczaj kojarzony jest głównie jako basista i wokalista, Waters grał również na elektronicznej gitarze rytmicznej, a także dodawał syntezatory i odgłosy tła do wcześniejszych płyt. Podczas swoich tras grywa także na gitarze akustycznej. Niestety wkrótce w zespole zaczęły powstawać konflikty, według Watersa z powodu ogólnozespołowego znudzenia swoją działalnością. Właśnie udział w tworzeniu stał się główną kością niezgody w tym trudnym czasie; głównie Gilmour uważał, że jego wkład w wiele utworów był niedoceniany i pomijany. Natomiast Nick Mason, w swojej książce Pink Floyd. Moje Wspomnienia, charakteryzuje Watersa z tamtych lat jako człowieka dającego się czasem ponieść swemu wybujałemu ego. To właśnie on, podczas pracy nad albumem The Wall, podjął kontrowersyjną decyzję o wyrzuceniu z zespołu Ricka Wrighta, gdy jego prywatne problemy zaczęły wpływać na produkcję albumu. W 1985 roku Waters ogłosił zakoñczenie działalności grupy w związku z nierozwiązywalnymi różnicami. Jego późniejsza walka z Gilmourem, który chciał nadal używać nazwy Pink Floyd, przekształciła się we wzajemne ciąganie się po sądach i publiczne obrzucanie się błotem w prasie. W koñcu, prawa do nazwy i większości utworów wygrali Gilmour i Mason, podczas gdy Waters zatrzymał prawa do albumów Animals, The Final Cutoraz The Wall(z wyłączeniem trzech utworów współtworzonych przez Gilmoura). Po odejściu z zespołu Waters rozpoczął etap kariery solowej, wydając trzy koncept albumy i ścieżkę dźwiękową do filmu. W roku 1986 Waters skomponował kilka piosenek na potrzeby soundtracku do filmu When The Wind Blows, przy akompaniamencie The Bleeding Hearts Band. W 1987 roku, wciąż przy akompaniamencie członków The Bleeding Hearts Band, Waters opublikował swój kolejny koncept album. Po premierze nastąpiła trasa koncertowa. Jednak płyta solowa nie zyskała sobie takiego zainteresowania, do jakiego Waters był przyzwyczajony jako członek Pink Floyd. Jedną z możliwych przyczyn tego stanu rzeczy mógł być fakt, że pozostali jego członkowie przebywali właśnie w trasie promując swą nową płytę, A Momentary lapse of Reason. To właśnie w tym czasie Waters miał wypowiedzieć słynną kwestię "Konkuruję z sobą samym i przegrywam". Po zburzeniu muru berliñskiego w 1989 roku, Waters zaplanował zakrojony na szeroką skalę koncert mający upamiętniać koniec podziału Niemiec i Europy. Obejrzało go ponad 300 tysięcy fanów na widowni i około 5 milionów przed odbiornikami telewizyjnymi na całym świecie. Wydane w 1992 roku Amused to Death jest najbardziej docenionym przez krytykę albumem solowym Watersa; niektórzy recenzenci stawiali go nawet na równi z jego wcześniejszymi dokonaniami z Pink Floyd. W 1999 Waters wyruszył w trasę In The Flesh Tour, na której prezentował swe najsłynniejsze dokonania - zarówno te z doby Pink Floyd, jak i solowe. Trasa odniosła wielki sukces w USA. Pamiętając o małym zainteresowaniu poprzednimi koncertami, tym razem zarezerwowano mniejsze sale, jednak z racji na olbrzymie zainteresowanie imprezy wkrótce musiały być poprzenoszone do większych lokalizacji. W sytuacji, gdy Pink Floyd Gilmoura od 1994 przebywał w stanie spoczynku, a albumy zespołu nadal sprzedawały się na bardzo wysokim poziomie, na Watersa panowało ogromne zapotrzebowanie. Plan trasy ostatecznie znacznie się poszerzył: na bilety był taki popyt, że całe przedsięwzięcie trzeba było rozciągnąć na trzy lata. Prawie każdy występ wyprzedał się do ostatniego miejsca. Po zakoñczeniu trasy jeden z koncertów, zarejestrowany w Portland w stanie Oregon, został opublikowany na CD i DVD jako In The Flesh Live. W czerwcu 2002 roku Waters zagrał na Glastonbury Festival, prezentując m.in. wiele starych utworów Pink Floyd. Wtedy też po raz pierwszy system nagłaśniający został wzniesiony przed tamtejszą publicznością aby dostarczyć jej efektów dźwiękowych wydających się snuć się wśród tłumu. W połowie roku 2004 wytwórnia Miramax ogłosiła, że zamierza wystawić na Broadwayu spektakl The Wall z Watersem odgrywającym w tym przedsięwzięciu ważną rolę. Musical ten zawierał nie tylko oryginalne utwory z The Wall, ale również z Dark Side Of The Moon, Wish You Were Here i innych albumów Pink Floyd, a także nowy materiał. Nocą 1 maja 2004 roku, z okazji wstąpienia nowych krajów do UE w Valletcie na malcie odbyła się sceniczna prapremiera opery Watersa Ca Ira. We wrześniu 2004 roku Waters udostępnił w internecie dwa swoje nowe utwory, To Kill The Child i Leaving Beirut. Po tsunami 26 grudnia 2004 roku wraz z Erikiem Claptonem zagrał na zorganizowanym na rzecz ofiar koncercie charytatywnym utwór Wish You Were Here. W 2002 roku Nick zaczął naprawiać relacje między nimi. Po rozmowie z nim i Bobem Geldofem na temat możliwej reaktywacji Pink Floyd na Live 8 Waters skontaktował się w tej sprawie z Gilmourem, i wygląda na to, że tym samym najgorszy konflikt między tymi dwoma został zażegnany. 2 lipca 2005 roku, podczas koncertu Live 8, wszyscy członkowie klasycznego składu zespołu (oprócz Syda Barretta) po raz pierwszy od 24 lat stanęli wspólnie na scenie. Przed wykonaniem Wish You Were Here Waters powiedział: "To rzeczywiście bardzo wzruszające, stać tutaj z tymi trzema kolesiami, po tych wszystkich latach, stać tutaj by znowu być częścią całości. Tak czy inaczej, robimy to dla każdego, kogo nie ma tu z nami, a częściowo, oczywiście, dla Syda". Jednak krótko po Live 8 Waters wspomniał, że chociaż wydarzenie to było dla niego pozytywnym przeżyciem, szanse na jakąkolwiek poważniejszą reaktywację są nikłe, z racji na dzielące go z Gilmourem różnice muzyczne i ideologiczne. 27 września 2005 roku miała miejsce premiera płytowa opery Watersa. 20 maja 2006 roku Waters w towarzystwie Erica Claptona, Rogera Taylora i Nicka Masona zaśpiewał dwa klasyki Pink Floyd, Wish You Were Here i Comfortably Numb. Latem 2006 roku Waters wyruszył w kolejną trasę  The Dark Side Of The Moon Live Tour po Europie i Ameryce Północnej. Na niektórych koncertach do Watersa dołączył Nick Mason. Zaproszony został także Rick Wright, jednak nie skorzystał z oferty tłumacząc się pracą nad projektami solowymi. 10 maja 2007 roku odbył się koncert poświęcony pamięci Syda Barretta zatytułowany Madcaps Last Laugh, na którym wystąpili m.in. wszyscy żyjący członkowie grupy. 7 lipca 2007 roku Waters jako jedyny spośród członków zespołu wystąpił podczas międzynarodowej serii koncertów Live Earth, mającej zwiększyć zainteresowanie globalnymi zmianami klimatu.